Zonnige zaakjes in Sinai Bay

www.nieuwsblad.be



Het volgende artikel nam ik integraal over van het Nieuwsblad. Het artikel werd gepubliceerd op 19/6/2011 nav het feit dat een gezin met 3 jonge kinderen last minute naar Club Med Sinai Bay vertrok.

Hieronder is hun relaas terug te vinden. De beschrijving en ervaring sprak me aan, vandaar dat ik ze ook jullie niet wil onthouden....

Er zijn koopjes te doen in Egypte. Door de politieke onrust in het voorjaar is het toerisme er met 45 procent teruggevallen in de eerste maanden van 2011. De all-inclusiveresorts in Hurghada, Taba en Sharm-el-Sheikh lokken vakantiegangers met aanzienlijke kortingen. Misschien een gelegenheid om iets nieuws te proberen? Als volslagen leek in het all-invakantiewereldje pakten wij last minute onze koffers, om uit te vinden of dat nu zijn geld waard is, een verblijf in het gloednieuwe Sinai Bay resort van Club Med.

1. Landen in de woestenij

Het is halfeen 's middags en we hebben het gehaald. Met een gezin met drie kinderen durf ik het inpakken, net op tijd de luchthaven bestormen en het overleven van een vlucht van vier uur zonder noemenswaardig gegil een eerste bescheiden vakantiesuccesje noemen. En zéker als alles last minute is gebeurd. Maar ik heb te vroeg victorie gekraaid. Taba, waar we geland zijn, is een militaire luchthaven en dat zie je aan de woestenij omheind met scheve prikkeldraad, maar ook aan de éne hal waar iedereen in een kronkelende wachtrij langsheen verschillende desks een reeks plichtplegingen moet ondergaan voor het toeristenvisum. Dat neemt goed anderhalf uur in beslag, en ettelijke omvergelopen paaltjes en kinderbuilen verder, is het eindelijk tijd voor onze ontgroening. Nadat we door een legertje van een dozijn allemaal even vrolijke Club Medjongens en -meisjes op de bus geloodst zijn, krijgen we fris water en een groen Club Medarmbandje. Nu kunnen we als lid van de bende het laatste stukje van de trip naar het beloofde land aanvatten: een half uur doet onze bus er over, langs kale, metershoge rode rotsen. Onderweg geen levende ziel, zelfs geen taai struikje te bekennen, en dan weet je zeker: het all-inclusivetoerisme naar de Rode Zee is big business.
Nog één dienstmededeling voor we de dubbele, door bewapende securityagenten bewaakte toegangspoort naar Sinai Bay binnenrijden: dit Club Meddorp doet niet mee aan de Egyptische tijd (een uur later dan de Belgische wintertijd), maar draait de klok nóg een extra uurtje vooruit.
Stel je voor: we leven vanaf nu in een eigen Club Medtijdzone.

2. Neerstrijken in de oase

Heel even roepen ze beelden van het eighties vakantiekamp uit de Britse comedyreeks Hi-De-Hi! voor ogen, maar deze bende ziet er hip, jong, dynamisch en bruingebrand uit. Dit is dan ook geen old school vakantiekamp, maar een gloednieuw Club Meddorp, pas geopend eind 2010, door de crisis enkele weken gesloten en opnieuw gelanceerd dit voorjaar. Onze ploeg van Gentils Organisateurs (G.O.'s) –er is een chef des sports, eentje voor de bar, eentje voor het eten, eentje voor de speciale feesten en ga zo maar door, dat zijn nog eens cheffenfuncties– stelt zichzelf springend en huppelend voor in de arena in de blakende zon, en als dat afgelopen is mogen we naar onze kamers. Oef.

Aan de toegangspoort stonden palmbomen en kleiner exotisch groen te pronken in het dorre landschap, en op het wandelingetje van 3 minuten naar onze kamers zien we dat de beloofde oase ook verwezenlijkt is. Overal hoge, wuivende palmbomen en groene aanplantingen, met vuistdikke irrigatieslangen in de perken. Deze beplanting levend houden is een huzarenstukje en het moet gezegd zijn: het dorp is mooi. Lage huisjes, afwisselend wit en beige gepleisterd, soms eens in terracottakleur, geïnspireerd op de lokale architectuur, afgewerkt met donkere houten terrassen, en dat tegen de immer blauwe lucht boven de Rode Zee en met de woeste grijsbruine bergen in de achtergrond. We zijn ineens vér weg van de dagelijkse routine thuis.

3. Help! Een slang in mijn kamer!

Het is briljant, en toch vertrouw ik het niet helemaal: onze bagage wordt afgezet voor de deur van onze kamers. Twee tassen zijn er al geraakt, terwijl we wachten op de derde en onze step (nu ja, die van Conrad, 4 jaar) bewonderen we ons vakantieverblijf. De kamers zijn zoals het dorp doet vermoeden: smaakvol afgewerkt met een robuust kantje: de boxsprings zijn groot en liggen heerlijk, de badkamers in matte gele stenen hebben een inloopdouche en een toilet met afgesloten deurtje, het bureau en de deuren van de ingemaakte kasten – er is er ook eentje waar de flatscreen-tv achter verscholen zit – zijn van donker massief hout. Voor ons vijfkoppige gezin hebben we twee kamers, met een tussendeur langs binnen. Ideaal: de kinderen voelen zich de koning te rijk in hun eigen paleis, papa en mama hebben een beetje privacy maar zijn toch altijd bij de hand. Er is airconditioning en buiten op het terras zitten aardig wat vliegen, dus de grote glazen schuifdeuren blijven na deze try-out voor de rest van de vakantie toe.

Inmiddels zijn ook Conrads step en de laatste trolley gearriveerd – hèhè – en hebben we mogen kennismaken met onze kamerjongen. Weinig kamermeisjes lopen hier in het dorp, het merendeel zijn kamerjongens. In het Club Meddorp werken zo'n 80 'geïmporteerde' krachten van over de hele wereld, maar vooral van Franse afkomst, en een kleine 200 Egyptenaren. Onze kamerjongeman heet Masud en behalve bedden opmaken en poetsen neemt hij ook zijn rol als entertainer op zich: als we 's anderendaags na een zwempartij 'thuis' komen klinkt er een olijke gil uit de kamer van de kinderen. Er zit een grote cobra op hun bed – met een stokstijf lijf van badhanddoek gemaakt. De twee knuffelschaapjes van de meisjes zitten wat verder nietsvermoedend in mijn boek te lezen.

De ochtend nadien worden we nog een keer verrast door een onverwacht beest: deze keer is het een kakkerlak van bescheiden formaat die in de hal voor onze deur ligt, pootjes omhoog. Ik weet waarom, want ik zag gisteren een duo in overall met een dampende, adembenemende spuitbus voor mij door de straten lopen. Wat erin zat hoeven we niet te weten. Het mist zijn effect niet, want van levend ongedierte ondervinden we weinig last deze vakantie.

4. Warm en koud,zoet en zout

Het woord zwempartij is daarnet gevallen, dus we zijn bij de kern van de zaak. Vijf (5!) zwembaden telt dit dorp. Er is het grote centrale zwembad dat lekker verwarmd is, dat een traag aflopend instapgedeelte heeft voor de kleinsten, waarrond rijen comfortabele ligzetels opgesteld staan en – heel belangrijk – waarnaast de handdoekenhut staat. Ik had – groentje in de all-inclusivebusiness – voor de zekerheid toch nog zelf een paar handdoekjes in onze koffers gestopt, wat van hieruit bekeken een belachelijk idee was. Grote gele badlakens haal je gewoon aan de handdoekenhut af, en in je kamer ligt voor elke persoon een set witte handdoeken in alle denkbare formaten.

In het grote centrale zwembad gaan ook de groepstoestanden door: aquagym en soortgelijk vertier. Come and join us: klokslag halftwaalf begint de chef des sports eraan en er , al dan niet geflankeerd door de chef van de fitnesszaal, die zwart is, reusachtig groot en geweldig gespierd. Er is altijd wel een groep van twintig tot wel vijftig dames – en een enkele heer – die zich geroepen voelen.
De chef des sports, dat is de Griek Nikolas en we hebben hem de eerste avond leren kennen omdat hij bij ons kwam zitten om te eten. Dat hoort bij de functie van de G.O.'s: ze schuiven elke maaltijd bij een tafeltje met G.M.'s (Gentils Membres) aan om kennis te maken en aan déjà vu's storen ze zich allerminst. De chef des sports zal later nog tijdens een optreden als Icarus met witte vleugels verschijnen op het dak van de handdoekenhut, en op de laatste avond van onze vakantie zien we hem in de gangen van het restaurantbuffet diep in de mooie ogen kijken van het mooiste meisje van de week. Gelukkig is haar moeder in de buurt.

Maar terug naar de kern van de zaak: het zwemmen. Behalve het grote bad zijn er nog: een 'stiltebad' (fris!) voor het tweede restaurant aan de rand van het dorp, een zoutwaterbad (koud!), de zee (nog kouder!), een kleiner verwarmd zwembad bij de kinderclubs en een privézwembad in de vijfsterrenzone. Dit laatste is dus enkel toegankelijk voor de bewoners van de luxeverblijven. Hier zijn de kamers groter en luxueuzer, is er een eigen ontbijtservice en restaurant, hebben de terrassen de mooiste zichten en wordt er na 18uur champagne geschonken.

5. Lekker stukje nijlbaars

Champagne, daar betaal je aan de 'gewone' bar een fortuin voor en dat brengt ons bij nog een belangrijke kwestie: eten en drinken. Het buffet voor lunch en diner in het centrale restaurant is uitgebreid, mooi gepresenteerd in een grote hal en het eten is lekker. Veel gerechten worden ter plaatse achter de grote togen vers gebakken. Naast de classics die het zeker bij kinderen en tieners altijd goed doen (pasta, pizza, hamburger, kipnuggets met frietjes) worden er ook gerechten met Aziatische en Arabische inspiratie gepresenteerd, bijvoorbeeld wokscampi's en heerlijke tajines met rundvlees of kip. Aan de rand van het dorp is er een tweede, kleiner restaurant en dat is voor ons voor de lunch dé ontdekking. Niet zoveel keuze hier, maar je steak of nijlbaars wordt op bestelling op de grill gegooid en omdat iedereen op de middag op het terras bij het zwembad wil zitten, hebben wij een heerlijk rustig tafeltje met airco binnen voor ons. Ik word zelf liever niet gebraden in de zon terwijl ik eet. De kinderen zijn helemaal dol op de nijlbaars met rijst en komkommer en dat is nog gezond ook.

Van het eten naar de drank: de bar hoort voor de kroost tot de hoogtepunten van de vakantie. De mix van fruitsapjes die de naam 'cocktail sans alcool' meekrijgt, is een voltreffer en dat ze het zelf zomaar kunnen gaan bestellen, inspireert Anna (7) zelfs om op eigen houtje Frans te gaan leren. Het ontbijtbuffet is trouwens ook hemel op aarde voor hen, met broodjes in alle soorten, fruit, ontbijtgranen in verdeelautomaten en... versgebakken pannenkoekjes. Elke dag!

De bar is niet alleen voor de kinderen the place to be, want wij slaan graag onze achterdocht voor ijsblokjes in de wind als we een mojito zien passeren. Dat willen we ook, en het mag er eentje meer zijn. De mojito is immers veel lekkerder dan de Egyptische wijn 's avonds aan tafel, zeker als de juiste bartender hem gemaakt heeft, want ieder heeft zowat zijn eigen recept.

6. De speelclubtest

De faciliteiten in het dorp zijn talrijk. Behalve zwemmen kan je kajakken, tennissen, pingpongen, je uitleven in de fitnesszaal, je laten soigneren in het wellnesscentrum (heel mooi, maar de behandelingen hebben hun prijs en er is zó al zoveel te doen), op een kameel klimmen, uitstapjes maken in de omgeving... Voor de kinderen zijn er de speelclubs volgens leeftijd: mooi uitgerust en bovendien hebben ze met Dieter uit Brugge een Vlaamse G.O., niet onbelangrijk voor de communicatie. Ons proefpanel Anna, Amélie en Conrad bracht na een testsessie met 'tevredenscore' toch liefst de vakantie in het kielzog van mama en papa door: het is maar welke invulling je aan je vakantie geeft.

7. Mama, wanneer gaan we terug?

Onze all-inclusive vakantiedoop heeft indruk nagelaten: Anna leert nog steeds Frans om volgende keer zelf haar 'cocktail sans alcool' te bestellen, en vraagt regelmatig wanneer we teruggaan. Dat ze deze zomer in Frankrijk ook haar Frans kan oefenen, vindt ze geen argument: daar moeten we immers in ons huurhuis zélf onze drankjes uitschenken. Zo is het: het leven in Sinai Bay is 100 procent relaxte luxe, het dorp is mooi, het weer is altijd prachtig en je hebt alle tijd van de wereld voor je gezin, zonder beslommeringen. Het heeft zijn prijs, maar er zijn lastminute- en andere deals te doen en dan is die zeker evenredig met wat je ervoor terug krijgt: alle transport, verblijf, alle catering en entertainment. Tegelijk waren wij na een week blij dat we weer naar huis gingen, naar het echte leven. Uitgerust en voorzien van zonne-energie: missie volbracht.

Meer foto's vinden jullie hier.